Ο Οίστρος επανήλθε και σας καλωσορίζει στο 2022 με ένα αληθινό παραμύθι, που καθρεπτίζει τη ζοφερή πραγματική
Και που λες φίλε μου Δημήτρη... Άκου μία παραμυθολογία...
...Ξεσκεπάστηκα νωχελικά από το πουπουλένιο μου πάπλωμα, επενδεδυμένο με γαλλικό μεταξένιο σατέν σε bronze απόχρωση.
Κοίταξα μέσα από το παράθυρο του δωματίου μου στο Grande Bretagne in Athens, αυτό το ταπεινό ξενοδοχείο, και χάζευα τον κόσμο που περπατούσε στην Αμαλίας. Ξαφνικά δίψασα.
Άνοιξα το δεύτερο μπουκάλι από μία Armand de Brignac Βrut και χάθηκα στις φουσκάλες της αγαπημένης μου σαμπάνιας.
Ξαφνικά μέσα από μία φουσκάλα -την πιο χοντρή με το συμπάθιο- είδα σαν οπτασία, την αντανάκλαση από μία συνάθροιση.
Σαν όνειρο μου φάνηκε, μα ήταν τόσο αληθινό. Γελούσαν και διασκέδαζαν. Σχολίαζαν τα τεκταινόμενα.
Για τον Αλέξη, τον Κυριάκο, τις σχέσεις της Αθήνας με τους τους άλλους. Ξάφνου ασχολήθηκαν και με την αφεντιά μου.
«Μα που ναι αυτός ο παπάς; Του έκοψαν το μεροκάματο και σταμάτησε να γράφει;», φώναξε ο σοφός της παρέας.
Η χοντρή φουσκάλα διογκώθηκε για να τον χωρέσει. Με ένα συγκαταβατικό νεύμα συνενοχής, οι υπόλοιποι συμφώνησαν σιωπηρώς.
«Με τι ασχολούνται εκτός από το παπά, τις συμμαχίες, τις εκλογές και την καλοπέραση;», σκέφτηκα.
«Δε βλέπουν που οι παπάδες λειτουργούν σε άδειες εκκλησίες και οι ψαλτάδες τους κοιτούν τους τοίχους που κάνουν ηχώ από την ερημιά;». Ας είναι.
Κάπου πρέπει να ξεσπάσουν κι αυτοί, είπα. Μασουλώντας μερικούς κόκκους χαβιάρι μαύρο Πετροσιάν πάνω σε φτωχικό παξιμάδι, για να θυμάμαι το λαϊκό μου παρελθόν, σκέφτηκα πως πράγματι έλειψα καιρό.
Δεν είναι όμως εύκολη η δουλειά, με την οποία είχα καταπιαστεί.
Σας το εξομολογούμαι, λοιπόν, τι έκανα τόσο καιρό. Μετρούσα τα απίδια που χωράει ο σάκος όλων τους. Απίδια μετρούσα και με πήρε 2 μήνες.
Γιατί άμα μετρούσα τα λεφτά που τρώνε δε θα μ’ έφτανε ο διπλός ο χρόνος.
Ο παπαδάκος σας το λέει και κρατήστε τούτο. Μία τρύπα στο νερό έκαναν όλοι. Με τυχαίες συγκυρίες, με πρόσκαιρες συμμαχίες και με τακτικές ανθρώπινες δε γίνεσαι από μούτσος καπετάνιος.
Χρησιμοποιώ ναυτική ορολογία που την καταλαβαίνουν καλύτερα γιατί πολλοί είναι του Λιμανιού.
Ξανακοιτώ μέσα στο κρυστάλλινο ποτήρι μου.
Βλέπω στη δίπλα φουσκάλα της σαμπάνιας τις ίντριγκες για μια θεσούλα. Ας είναι και στην τουαλέτα, αρκεί να είναι δίπλα στους μεγάλους.
Στον αφρό της σαμπάνιας μου βλέπω τη θολούρα που έχουν πολλοί.
Που ασχολούνται με τα μικρά, τα ανθρώπινα και δε βλέπουν πως φεύγει ο κόσμος. Κι επειδή αυτοί αδυνατούν, τρώνε και αυτούς που μπορούν πολλά.
Όση η απόσταση έχει το Kake της Alaska από την Ελλάδα, τόσο το χάσμα της ψυχής του λαού από την εκκλησία. Άλλοι κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, κι άλλοι το λαό.
Διαβασμένοι, μορφωμένοι, που αναλώνουν τις δυνατότητές τους στη ματαιοδοξία, χωρίς όραμα και σχέδιο.
Ανίκανοι να αλλάξουν όλα αυτά που τους έχουν βαλτώσει και βρίσκονται δύο ταχύτητες πίσω από τον λαό.
Επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη. Θολωμένοι από κλακαδόρους, ακόλουθους και λιγοστούς οπαδούς που τους περιτριγυρίζουν.
Αποφάσισα να αφήσω για λίγο το ταπεινό hostel μου και να επιστρέψω στο χωριό μου.
Να ξαναπιάσω το μεροκάματο από την αρχή. Το παπαδικό. Να τα λέω έξω από τα δόντια μήπως και συνέλθουν. Να βγάλω το ταπεινό μεροκάματο.
Μήπως και καταφέρω να αποκτήσω και εγώ την οικονομική άνεση, λέμε τώρα, αυτών που με ψέγουν και με πιάνουν στο στόμα τους.
Υ.Γ. Μπορεί να βρισκόμουν μακριά όμως παρακολουθώ τα κοντινά. Μου είπε κάποιο γκαρσόνι και το αναπαράγω αυτολεξεί: «Εμείς το ποίμνιο δεν έχουμε τίποτα, ένα κεραμίδι παγωμένο τώρα κι αυτό δεν ξέρουμε για πόσο με τέτοια ανεργία, αμισθία στοιβαγμένους λογαριασμούς και χρέη και πάλι λέμε Δόξα τω Θεώ. Κι αυτοί περί άλλων τυρβάζουν».
Ανέβα στο ταπεινό γαϊδουράκι σου Χριστέ μου και κατέβα κάτω στη γη να βάλεις τάξη μην αδειάσουν οι Εκκλησιές Σου. Κουραστήκαμε από τους διαχειριστές Σου Κύριε πειράζει;
Συνελόντι ειπείν...
ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.
Π.Σ.Κ.
