Η πιο επικίνδυνη μετάλλαξη!

Είπα να μην ξαναγράψω για covid αλλά δεν με αφήνουν να αγιάσω. Πεθαίνουν άνθρωποι γνωστοί μου κάθε μέρα μα οι γιατροί, και το χειρότερο οι δικοί τους άνθρωποι επιμένουν πως δεν φταίει αυτό. Αλλά όταν τους ρωτάς αν ήταν υγιής πριν σε κοιτούν με το βλέμμα της αγελάδας. Ας είναι. Παραδεχθείτε τουλάχιστον, μπολιασμένοι και αμπόλιαστοι τούτο.

Την πιο σκληρή παρενέργεια των εμβολίων.

Η πιο σκληρή και ίσως μη αναστρέψιμη παρενέργεια, είναι η συναισθηματική μετάλλαξη και ο υπέρμετρος ψυχισμός των εμβολιασμένων.

Ο εμβολιασμένος, συνειδητός ή παρασυρόμενος, μετά το εμβόλιο παρουσιάζει μια συναισθηματική ανισορροπία.

Δείχνει την εικόνα προς τα έξω ότι είναι απόλυτα πεπεισμένος, ότι έκανε κάτι σπουδαίο, κάτι μοναδικό. 

Υποσυνείδητα όμως και υπό την επήρεια του φόβου, αναζητά συνεχώς την επιβεβαίωση, ότι πραγματικά έκανε κάτι σπουδαίο, και την αναζητά μέσα σε άλλους εμβολιασμένους, όποιος και αν είναι αυτός, γνωρίζει δεν γνωρίζει το θέμα, γνωστός ή άγνωστος, ειδικός ή μη αρκεί να είναι εμβολιασμένος. 

Η ψυχολογία της μάζας. Δεν είμαι μόνος μου, είμαστε πολλοί, άρα έχουμε δίκιο.

Και ταυτόχρονα, απορρίπτει, χλευάζει, υποβιβάζει και απομακρύνει από κοντά του, οποιονδήποτε έχει αντίθετη άποψη, οποιονδήποτε προβάλει ενστάσεις, ακόμα και αν αυτός είναι ειδικός, ακόμα και αν αυτός είναι επιστήμονας. Πρόκειται για έναν συνδυασμό αρρωστημένου εγωισμού, αρνητισμού και δογματισμού.

Αυτά που συμβαίνουν με αφορμή τα εμβόλια, δείχνουν και την ποιότητα μας, όχι μόνο ως κοινωνία, αλλά και ως μονάδες. 

Συγγενείς δεν μιλάνε πλέον μεταξύ τους. Πρώην δυνατές φιλίες έσβησαν μέσα σε λίγες γραμμές μιας ανάρτησης. Συνάδελφοι δεν ανταλλάσσουν καλημέρα στον εργασιακό τους χώρο.

Ο αρνητής του εμβολίου είναι εχθρός, είναι επικίνδυνος. Μόνο ο εμβολιασμένος είναι πλέον φυσιολογικός άνθρωπος και αποδεκτός στον κύκλο τους, μόνο ο εμβολιασμένος έχει δικαιώματα να συμμετέχει στην ζωή.

Ο αρρωστημένος εγωισμός τους, δεν τους επιτρέπει πλέον να στείλουν  μια ευχή, ένα χρόνια πολλά στην γιορτή σου ή στα γενέθλια σου. Δεν τους επιτρέπει να σου πουν ένα «γειά» στον δρόμο. Άνθρωποι που μέχρι χθες ζητούσαν τις συμβουλές σου, ακόμα και για τα πιο απλά θέματα, σήμερα δεν θέλουν να σε βλέπουν στα μάτια τους, δεν υπάρχεις πλέον. 

Να γελάς ή να κλαις;

Φυσικά δεν πρέπει να κρατάς κακία σε κανέναν. Αντιθέτως να εύχεστε ο Θεός να είναι μαζί τους και μέσα στα προνόμια που θα δώσει η κυβέρνηση στους εμβολιασμένους (ταξίδια, ελεύθερη μετακίνηση, δωροεπιταγές σε Super Market κ.λπ), να συμπεριλάβει και συνεδρίες ψυχολογικής υποστήριξης για επαναφορά συναισθημάτων και συνείδησης στο επίπεδο της προ κορόνα-εποχής.

Μία κυπριακή παροιμία λέει, ο Θεός έδωσε τα δόγκια (δόντια), γιά να κρατούν τη γλώσσα.

Ενός λεπτού σιγή και πολλή προσευχή κάθε μέρα για μας τους μπολιασμένους.

Συνελόντι ειπείν, «φοβάμαι» τόσο πολύ που έχω χάσει την πίστη μου στους ανθρώπους.

Π.Σ.Κ.