Μπορεί να έχουν περάσει 2.000 χρόνια και από τον λόγο του Χριστού επί της Γης, αλλά παραμένει επίκαιρος και στα σημερινά, ο Οίστρος μας δίνει μερικές ομοιότητες, που διαλύουν την απόσταση του χρόνου
Τελικά δεν πρέπει να στεκόμαστε στο όνομα του «προσώπου», το οποίο έχει το κουράγιο να εκφράζει τις μεγάλες αλήθειες πληρώνοντας με τη ζωή του το κουράγιο του, αλλά «στο τι λέει». Όποιος τολμά να μιλά τη γλώσσα της αλήθειας μπροστά στους άδικους διώκτες του, την ώρα που τον δικάζουν και γνωρίζει ότι θα τον καταδικάσουν σε θάνατο, αξίζει, αν μη τι άλλο, «τον απέραντο σεβασμό μας».
Όσοι δεν σέβονται, με λόγια ή πράξεις, αυτά τα πρόσωπα, απλά ανήκουν στις ομάδες ανθρώπων, οι οποίες αντιμάχονται, όχι τα πρόσωπα, αλλά τις μεγάλες ιδέες και αξίες που αυτά διατυπώνουν και υπερασπίζονται με το αίμα τους.
Ποιος δεν συμφωνεί με Κάποιον που τόλμησε, σε μια εποχή απόλυτης «ανελευθερίας», απευθυνόμενος στους «δεσμώτες» Του, μπροστά σε ένα «φρικτά» καταπιεζόμενο Λαό, να αρθρώσει τα επόμενα : Ουαί υμίν «γραμματείς» και «φαρισαίοι» υποκριτές… Δένετε βαριά και δυσβάστακτα φορτία, και τα θέτετε πάνω στους ώμους των ανθρώπων, αλλά εσείς ούτε το δάχτυλό σας δεν κουνάτε για να βοηθήσετε, και όλα τα έργα σας τα κάνετε, για να σας δουν με θαυμασμό οι άνθρωποι.… Αλίμονο όμως σ’ εσάς, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κατατρώτε τις οικίες των χηρών και για πρόφαση κάνετε μακριές προσευχές... Οδηγοί τυφλοί, που διυλίζετε το κουνούπι, αλλά καταπίνετε την καμήλα. Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί καθαρίζετε το απέξω του ποτηριού και του πιάτου, ενώ από μέσα είναι γεμάτα από αρπαγή και ακράτεια. …Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οι οποίοι απέξω βέβαια φαίνονται ωραίοι, αλλά από μέσα είναι γεμάτοι από οστά νεκρών και από κάθε ακαθαρσία. Έτσι κι εσείς απέξω βέβαια φαίνεστε στους ανθρώπους δίκαιοι, αλλά από μέσα είστε γεμάτοι υποκρισία και ανομία.
Εντυπωσιάζομαι βέβαια, πως ξεσπούν κάθε τόσο «μόδες», που αφορούν κοινωνικά θέματα, πως δημιουργείται ένας πυρήνας από ανθρώπους που συντάσσονται με κοινές ανησυχίες μέχρι να ξεσπάσει ένα άλλο κοινωνικό φαινόμενο και ασχοληθούν με το καινούργιο πρόβλημα. Επίσης εντυπωσιακό βρίσκω την «υποχρεωτική» συλλογικότητα που θα σε χαρακτηρίσει προοδευτικό και ανήσυχο πνεύμα. Σε όλες τις αρχαίες φιλοσοφίες, ανεξαρτήτου γεωγραφικής προελεύσεως, το ζητούμενο είναι το εγώ και όχι το εμείς.
Όταν το εγώ νοσεί θα μεταδώσει την ασθένεια του και στο εμείς.
Συνελόντι ειπείν, πιθανόν το να μην ασχολούμαστε με το εγώ αλλά να μπαίνουμε με τα μπούνια στο εμείς, να αποτελεί ένα είδος φάρμακού για την «νόσο» μας, που έχει όμως προσωρινή θεραπεία.
Π.Σ.Κ.
