Ο Οίστρος μέσα από την ιστορία μας δείχνει ένα παράδειγμα πραγματικής ισονομίας έναντι των προνομίων, της ασυλίας και των… ακαταδίωκτων
Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας βασιλιάς, που ονομάζονταν Σώος. Ουδόλως μακροημέρευσε και απέθανε, αφήνοντας την γυναίκα του έγκυο. Αμέσως μετά τον θάνατο του, τον διεδέχθη στον θρόνο ο αδερφός του. Αίφνης, η χήρα βασίλισσα έσπευσε να κάνει μια... ανήθικη πρόταση (η επιτομή) στον λίαν προσφάτως αναγορευθέντα βασιλέα. Του πρότεινε, εάν το παιδί γεννηθεί αγόρι να το σκοτώσουν, (!!!) ούτως ώστε αυτή να παραμείνει βασίλισσα (αφού στο μεταξύ την παντρευτεί ο αδερφός του εκλιπόντος), αλλά και ο νυν βασιλιάς να παραμείνει εσαεί βασιλιάς, (για όσο ζει) εν τη απουσία διαδόχου! Έσπασε ο... διάολος το ποδάρι του (for good) και το παιδί εγεννήθη αγόρι. Αμέσως, ο νυν βασιλιάς το άρπαξε από την... σπλαχνική του μάνα και το παρουσίασε στον λαό, ως τον νόμιμο διάδοχο. Ο Πλούταρχος μας αναφέρει, ότι οι πολίτες της πόλης ταύτης χάρηκαν τόσο πολύ από το ευτυχές γεγονός, που το μωρό βαφτίστηκε Χαρίλαος! (Επειδή έδωσε χαρά στον λαό). Τοιουτοτρόπως, ο Πλούταρχος εξηγεί τον αδαμάντινο χαρακτήρα αυτού του... Λυκούργου, ο οποίος όμως φοβούμενος για τη ζωή του, λόγω του μίσους, που έτρεφε πλέον η βασίλισσα εναντίον του, ηναγκάσθη να εγκαταλείψει την Σπάρτη, περιπλανώμενος (αλήτης=πλανήτης) σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο.
Κάποια στιγμή, ο Λυκούργος επέστρεψε στην Λακεδαίμονα (εάν ήταν μαζί μας θα μας έλεγε με πικρία... «που να μην έσωνα!»). Αυτό, που αντίκρισε ήταν θλιβερό! Ένδεια, εμφύλιες διαμάχες, διαφθορά, αδυναμία των Λακεδαιμονίων να καταβάλουν τους Μεσσήνιους... Οι Σπαρτιάτες βίωναν την απόλυτη παρακμή! Μια χώρα χρεοκοπημένη. Ηθικά κι οικονομικά. Μια χώρα σε... μνημόνια! Και τότε απεφάσισε, ότι πρέπει να επέμβει. Έκανε επανάσταση, αναλαμβάνοντας την εξουσία κι εγκαθίδρυσε το καινούριο πολίτευμα της Σπάρτης, το οποίο ονομάστηκε Λακεδαιμονίων Πολιτεία κι εθαυμάσθη, από τους αρχαίους Έλληνες, όσο κανένα άλλο. Όσο δεν υπήρχε αυτό το πολίτευμα, η Σπάρτη ήταν μια ασήμαντη πολιτεία. Όταν δημιουργήθηκε αυτό το πολίτευμα, η Σπάρτη μετετράπη στη μεγαλύτερη δύναμη του αρχαίου κόσμου! Όταν εφθάρη αυτό το πολίτευμα, η Σπάρτη εξηφανίσθη στην αχλύ της Ιστορίας! Τι σημαίνει αυτό; Ότι πολύ απλά, τα πολιτεύματα έχουν φτιαχτεί για να υπηρετούν την πατρίδα και όχι η πατρίδα τα πολιτεύματα, όπως συμβαίνει... τω καιρώ τούτω, όπου ο Ελληνικός λαός υπηρετεί τα 300 κομματικά κοπρόσκυλα στο όνομα της (ψευτο)δημοκρατίας, τουτέστιν κομματικής Χούντας!
Σήμερα, η Ελλάς έχει απωλέσει ήδη την ελευθερία της, ως κρατική οντότητα, από τις παρελθούσες μνημονιακές κυβερνήσεις, μετατρεπόμενη σε δουλοπαροικία, (για να μην... πεινάσουμε, ντε), ενώ λίαν προσφάτως χάσαμε ΚΑΙ την ατομική μας ελευθερία μέχρι και στην... αναπνοή μας, καθώς και στην αυτοδιάθεση του σώματός μας!
Όσο για την δόξα και την ισχύ; Εδώ γελάνε και τα... τσιμέντα! Και μόνο η αναφορά σε αυτές τις έννοιες αποτελεί... ρατσισμό και ρήσεις εξοβελιστέες, από τις πρακτικές του... πολιτικά ορθού των ΑΠΑΤΡΙΔΩΝ πολιτικάντηδων, οι οποίοι μας κυβερνούν! Παρόλα αυτά όμως, έχουμε δημοκρατία και ισονομία, με τους βουλευτές και τα τσιράκια τους να απολαμβάνουν ασυλίες κι ακαταδίωκτα, καθώς και πακτωλό χρημάτων, ενώ ο Ελληνικός λαός υπόκειται στο μαρτύριο της σταγόνας, περιμένοντας εις μάτην οι εν λόγω σταγόνες να σβήσουν τόσο τις φυσικές πυρκαγιές, όσο και τις μεταφορικές φωτιές της σήψης των ηθικών αξιών και του κοινωνικού μας γίγνεσθαι!
Θέλετε να μάθετε πώς εννοούσαν οι πρόγονοι μας την έννοια της ισονομίας; Θα αναφέρω, όσο πιο τηλεγραφικά μπορώ ένα ιστορικό παράδειγμα, πάλι μέσα από την Λακεδαιμονίων Πολιτεία, όπως μας το περιγράφει παραστατικότατα ο Πλούταρχος.
Στην Σπάρτη ο βασιλιάς ζούσε και αυτός την ζωή οπλιτών (των ομοίων) συμμετέχοντας σε κάθε τους δραστηριότητα, όπως ήταν για παράδειγμα τα μεσημεριανά συσσίτια. Ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Άγης ήταν ο νικητής του Πελοποννησιακού Πολέμου, τουτέστιν ο... πλανητάρχης της εποχής, ο άνθρωπος, ο οποίος κατέλαβε τας αρχαίας Αθήνας, τον προαιώνιο εχθρό της Σπάρτης! Γυρνώντας από μια εκστρατεία, λέει στους δύο υπασπιστές του:
ΑΓ: Ακούστε, σήμερα δεν θα έρθω στα συσσίτια. Αισθάνομαι τρομερά κουρασμένος και θέλω να δω και λίγο την γυναίκα μου.
-ΥΠ: Εντάξει βασιλιά.
Λίγο μετά... αριβάρει στην οικία του μια ένοπλη φρουρά, από τους πέντε εφόρους.
-ΑΓ: Τι βλέπουν οι οφθαλμοί μου; Φρουρά! Φρουρά!
-ΦΡ: Ακριβώς. Θα έρθεις μαζί μας με το καλό ή θα σε φέρουμε σηκωτό στα συσσίτια; Ποιος είσαι εσύ για να μην φας μαζί μας;
-ΑΓ: Μα είμαι ο βασιλιάς, στρατηγός - νικητής του Πολέμου!
-ΦΡ: Στα παλαιότερα των... σανδαλίων μας! ΟΥΔΕΙΣ κείται, υπεράνω του νόμου!
Συνελόντι ειπείν, απέχετε παρασάγγας όλοι εσείς οι αήθεις πολιτικάντηδες από όσα ανέφερα!
Π.Σ.Κ.
